Met pastoor Victor Spouwen en koster Jac (Sjaak) van het Groenewolt op zondag middag na het lof met alle misdienaars naar het Broekhuizerbroek tot het Schuitwater, in 1952.

Vroeger was er op zondagmiddag om drie uur ‘lof’, een katholieke gebedsdienst met gezang. Voor een jonge misdienaar was het lof een bezoeking. Als je dienst had, was je hele zondagmiddag naar de knoppen. Naar je helden op het voetbalveld kijken, was nauwelijks te combineren met de kerkdienst. Ik herinner me dat ik naar het eerste stukje van de wedstrijd ging kijken, en dan rennen om op tijd in de kerk te zijn en na het lof weer terug rennen naar het voetbalveld om het slot van de wedstrijd te kunnen meemaken.

Kortom, je diende liever niet in dat stomme lof. Alsof je al niet vaak genoeg in de kerk zat! De pastoor had wel begrip voor onze frustratie. Daarom beloofde hij een verrassing voor de misdienaars van het lof.

“Volgende zondag kom je niet in je zondagse kleren naar de kerk. Je gewone kleren dus.” Mijnheer pastoor had een oude toog aan en we gingen er op uit. Onze club Excelsior speelde toch geen thuiswedstrijd, dus we hadden niets anders te doen. Ook voor pastoor was dat een belangrijk argument, want hij bezocht altijd na het lof als vaste supporter de voetbalwedstrijd, al was dat maar voor het laatste kwartier.

Na het lof (een kort lof van 20 minuten) gingen we op pad. De koster ging ook mee. Via de Swolgenseweg en Heidijkstraat liepen we naar de Genenberg. Bij Gooren Sjang en An (“Bos An”) doken we de bossen in. Via de Hiepsheideweg struinden we naar het Broekhuizerbroek. Deze weg liep parallel aan de Hiepterweg. Een weg die weinig gebruikt werd en daarom begroeid was met kleine berkenboompjes en vliegdennen.

Bij het Broekhuizerbroek aangekomen mochten we vanaf de hoge Hiepsheideweg naar het water kijken. “Denk er aan we staan nu nog hoog, maar direct gaan we het moeras gebied in. Daar is het drassig en gevaarlijk.” We liepen via een klein paadje en moesten een beek oversteken, zonder brug. Met wat stammetjes van bomen lukte het om zonder natte voeten aan de overkant te komen. Het was echt een spannend avontuur voor ons. Sjaak de koster kende de weg.

We liepen verder over het pad langs het water. Aan beide zijden staan moeraseiken die daar door de kasteelheren van kasteel Broekhuizen geplant waren. Het lopen ging heel langzaam over een smal paadje en we moesten achter elkaar lopen. Sjaak de koster vertelde onderweg dat het hier om een  stroperspaadje gaat. Hij vertelde dat er herten liepen en de stropers dan strikken zetten om reeën te vangen. Dat ging zo: er werd een boom vanuit de zijkant omgebogen vast gezet en voorzien van een strik. Wanneer een hert in de strik liep schoot de boom los en het dier hing een stukje boven de grond te bengelen, tot de  gelukkige stroper zijn buit kwam halen. Voor ons was dat een spannend verhaal daar midden in de woestenij.

Door naar de volgende hindernis, een sloot. Hier hadden  stropers een flinke boomstam overheen gelegd. We konden een voor een naar de overkant…., tot pastoor aan de beurt was. Hij was een dikke man. Krak! Met een paar natte voeten en veel lol vervolgden we onze weg.

Toen zou het echt gevaarlijk worden. Het laatste stuk water van het Broekhuizerbroek is bedekt met hoogveen (trilveen). Daar kun je overheen lopen, maar het gevaar zit in de dunnere plekken. Wanneer je er doorheen zakt, schiet je onder het veen, vergelijkbaar met de situatie dat je door het ijs zakt en onder het ijs terecht komt. Daar kom je niet meer levend uit!
Na deze wijze les en belangrijke waarschuwingen konden we gespannen, geconcentreerd en met veel moed en durf weer verder.

Eindelijk kwamen we aan op de huidige Horsterweg, in die tijd een onverharde en drassige weg tussen Broekhuizen en Horst. Onze wandeling ging verder over het huidige Rodevennenweg, Hazendonkerweg,  over de Roamweg, Hiepterweg, Genenberg, Roathweg en via de Broekhuizerweg terug naar de kerk en pastorie.

Daar kregen we een glaasje limonade. Het was voor ons een onvergetelijke dag geworden. Ik denk er nog wel eens aan, zeventig jaar later!!
We gingen ook wel eens richting Maas, maar dat was voor mij niet zo spannend, want daar kwam ik vaak met mijn buurjongens op de paardenkar van vader.

Je kunt nog altijd heerlijk wandelen langs het Broekhuizerbroek en het Schuitwater!  

Wiel Jenniskens