Niet aanraken
Met rondleidingen probeer je, als gids, zo veel mogelijk aan de wensen van  de groep te voldoen. Zo vertelde ik aan een groep blinde en slechtziende museumbezoekers, dat wij her en der bordjes hebben staan met de tekst: NIET AANRAKEN.
 Maar dit zou niet voor hen gelden, zij mochten gerust de objecten aanraken en betasten om zo een beeld te vormen, wat er zoal in het museum te zien is.
Waarop  één van hen, een mannelijke gast opmerkte: “Ik zou zo graag de gids willen bekijken!”


De 12 Apostelen
Regelmatig komen er op De Locht schoolklasjes, die in het kader van de eerste Communie zelf broodjes mogen bakken. De kinderen mogen dan onder leiding van de bakker, hun eigen deegje kneden en terwijl het brood in de oven zit, krijgen zij dan een korte rondleiding door het museum.

De juffrouw op school, zal ongetwijfeld aan de hand van mooie platen, wel verteld hebben over Jezus, die met zijn leerlingen, de Twaalf Apostelen, aan tafel zat en het brood deelde.

Zo ging ik op een morgen samen met een groepje kinderen de woning bekijken. Er was één erg druk jongetje bij, dat steeds de aandacht wilde en alles het beste dacht te weten. We kwamen in de “Beste Kamer” en hij had al direct de afbeelding in de gaten, over het verhaal van de juffrouw.
“O”, riep hij met uitgestrekte arm naar het schilderij wijzend, “Ik weet wat dat is, dat is Jezus met de Twaalf Amandelen!”

Dat vond ik wel een goeie, dus ik dacht: “Die houd ik er in”. Ik vertel dit regelmatig aan bezoekers, die daar dan hartelijk om moeten lachen. Behalve die keer, dat ik aan een groep jongelui, zo van een jaar of 16, 17 dit verhaal vertelde. Toen kwam er totaal geen reactie, die wisten weer niet wat Apostelen waren!


Och vader toch
Een familie, vader, kinderen en kleinkinderen, kwam op bezoek en ik begeleidde hen door het museum. De familie was best geïnteresseerd in alles wat te zien was.

Op de bovenverdieping kwamen we op een gegeven moment aan bij de schoenmaker en zijn attributen. Toen de vader dat zag, zag je zijn ogen glinsteren en begon hij, zij het gebrekkig, te vertellen waar alle gereedschappen voor dienden. Het was duidelijk, dat hij schoenmaker was geweest! Ik bemerkte bij zijn kinderen nogal verbazing en verwondering over het gedrag van hun druk pratende en gebarende vader.  “Och vader toch” hoorde ik iemand zeggen.

Later vertelde een dochter, tot tranen toe bewogen, dat vader lange tijd, door een beroerte nogal afwezig was en niet of nauwelijks kon praten. Nu hij zich terug waande in zijn oude beroep, was het alsof alles weer even tot leven kwam voor hem en hij, tot ieders verbazing, niet uitgepraat raakte! Dit gebeuren maakte diepe indruk, zowel op de familie als op mij! Zoiets aangrijpends vergeet je niet!

Nellie Lenssen